Ernst Nagel, Schilder

De bron waaruit de schilder Ernst Nagel put, zijn de vergezichten van zijn jeugd. Het vlakke laagland met het lijnenspel van sloten en paden. Verderop het blanke stuifzand en de ruigten van de duinstrook; het zand, de zee, de kim-verzwindend in het noordelijk licht. Nagel speelt een virtuoos spel met hemel en aarde. Met verre einders en hoge luchten, die hij altijd aandachtig in zich op nam, ze innerlijk vastleggend, dromerig liefhebbend, zonder te wetend waarom.

De verrukking waarmee de jongen de natuur beleefde, vind je terug in de intensiteit van zijn volwassen werk. Doordat Nagel zich spontaan weet te uiten, wekt zijn kunst een indruk van natuurlijkheid. Wat je in zijn werk bekoort, is de schoonheid van de naïeve, het ongekunstelde. Maar opgelet: een eenvoud en onbevangenheid die de schilder zoekt, zijn moeilijk bereikbaar. Nagel heeft er een half leven over gedaan.

Vooreerst moest hij geduld oefenen om zijn kunst als spanning in zich op te sparen. En wel zondanig, dat de schilder een persing op zijn bloedvaten te verduren had die hem op het laatst dreigde uiteen te rukken. Bovenal moest hij zichzelf zien terug te winnen. Of anders gezegd: hij moest de "naïviteit" van zijn jeugd herontdekken als scheppende houding. En tenslotte ontkwam hij er niet aan om, de schilderkunstige gebruiken met voeten tredend, een eigen techniek te ontwikkelen.

Uit de geslaagde worsteling met zichzelf en met de materie komt de persoonlijke kunst van Ernst Nagel voort. Zijn niet aflatende produktie en het hoge niveau dat hij daarbij weet te handhaven spreken boekdelen. Mijn vriend schept dat het een lieve lust is.

Hans Sleutelaar